اولین یادداشتم-فقط بنویس
نمیدونم چی شد این رشته اومدم احساس میکنم توسن 27 سالگی خیلی سردرگمم از یک طرف تنهایی از یک پادردای مادرم از یک طرف ....
آخه توکه می خواستی بهترین باشی چرا نا امید شدی
نمیدونم تمام دوران تحصیلم نفر اول بودم
یادمه میخواستم برم کونگ فو یادبگیرم اما پول نداشتیم ،وای فقط حسرتشو دارم
همش اجاره نشین بودیم حسرته اینکه یه جای ثابت باشیم و همش دعواهای پدر و مادر واقعا خسته کننده بود (خدایا برا هیچ کی نیار) درس میخوندم تا به یه جایی برسم ولی فقط منزوی شدم.
وای چقدر مجله گل آقا رو دوس داشتم عجب کاریکاتوریایی میکشیدم با این که بچه بودم از معلمام تا بازیگرا ،بدون هیچ آموزشی استعداد خوبی بود هدرش دادم.
تو سن 10 سالگی تو بازیافت کار میکردم مجله ها رو از اونجا پیدا میکردم.(تو یکی از اسباب کشیا همشونو با ناراحتی بیرون ریختم الان خیلی دلم میسوزه.)
درگیر یه عادت بدم دارم ترکش میکنم.رفتم در کنار دانشگاه دوره دیدم تا حرفی داشته باشم برا گفتن ولی تو استخدامی قبولم نکردن.
سربازیم خوب بود معلم بودم (همیشه دوستون دارم دانش آموزام خیلی خوب بود) تمام سعیمو کردم تا معلم باشم.
فهمیدم عاشق معلمیم ولی دیر شده دیگه با رشته مهندسی نمیشه وبا سنی که دارم.
دوبارم استخدامی شرکت کردم یکبار قبول شدم و تو مصاحبه ردشدم (بخاطر نداشتن کارت خدمت که تا دو ماه دیگش کارتم میومد ولی دفع دوم فقط یه نفر میخواستن و قبول نشدم.)
شرایطم طوری نبود بتونم اون زمان برا کنکور بخونم تا یه رشته بهتر قبول میشدمو یه دانشگا بهتر
ولی باید تاوانشو پس بدم
سلامی دوباره
سلام،
سال 1400 دوران نامزدی رو دارم سپری میکنم با تمام فراز و نشیباش ، خداروشکر میکنم بخاطر همسرم که منو درک میکنه.
خداروشکر میکنم بخاطر کاری که دارم و توانایی که خدا بهم داده.
خدارو شکر میکنم که کارگرزاده ام و از کار کردن هراسی ندارم.
تنها زندگی کردن...صبر
استخدامی قبول شدم ........ خدایا شکر
تو شهر دیگه ام و خونه کرایه کردم و دوباره تنها زندگی کردن .... باید صبور باشم.
شرایط کاری هم فعلا اونی نیست که میخوام ، باید صبور باشم....